Кто встречался с Maryla Wereszczakówna?

Maryla Wereszczakówna, właśc. Marianna Ewa Puttkamerowa z domu Wereszczaka, herbu Kościesza (ur. 24 grudnia 1799 w Tuhanowiczach, zm. 28 grudnia 1863 w Brażelcach) – szlachcianka, hrabina, ukochana Adama Mickiewicza, cioteczna siostra Ignacego Domeyki.

Urodzona w dworze w Tuhanowiczach jako 3. dziecko Antoniego Wereszczaki, marszałka szlachty powiatu nowogródzkiego i Franciszki (z domu Ancuta), córki sędziego brzeskiego. Ochrzczona 1 stycznia 1800 roku w kościele w Worończy. Rodzicami chrzestnymi byli Hipolit Domeyko, rejent ziemski nowogródzki i Anna Wereszczakowa, podkomorzyna nowogródzka, a asystowali Stefan Wereszczaka (mąż Anny) i Karolina Domeykowa (żona Hipolita).

Latem 1818 lub 1819 roku Adam Mickiewicz przyjechał wraz z Tomaszem Zanem do Tuhanowicz, co zapoczątkowało wzajemną, niespełnioną i nieszczęśliwą miłość do Maryli Wereszczakówny. Wereszczakówna była wówczas już zaręczona z hrabią Wawrzyńcem Puttkamerem herbu Bradacice (wł. Wawrzyniec Stanisław Jan hr. Puttkamer z Wersowiczów Siekierka), z którym wzięła ślub w 1821 i zamieszkała w majątku w Bolcienikach. Sąsiednim majątkiem w Płużynach zarządzał Michał Wereszczaka, przyjaciel Adama Mickiewicza; po ślubie Maryli zamieszkała tu jej matka, Michał zaś przejął Tuhanowicze. 1 sierpnia 1821 w Cyrynie Mickiewicz, wówczas nauczyciel szkół kowieńskich, z hrabiną Puttkamerową trzymali do chrztu Franciszka Sakowicza.

Zarówno w Płużynach, Tuhanowiczach i Bolcienikach bywał Adam Mickiewicz, w Płużynach w sierpniu 1821 przy okazji imienin ukochanej Mickiewicza powstawała Świtezianka. Wereszczakówna była ponadto adresatką wiersza Do M***, upamiętniona w Balladach i romansach (w wierszu Do przyjaciół poprzedzającym balladę To lubię i tejże) i w IV części Dziadów.

W czerwcu 1833 roku Puttkamerowie Maryla z Wereszczaków z mężem Wawrzyńcem byli tymczasowo aresztowani za pomoc udzieloną emisariuszowi Marcelemu Szymańskiemu.

Po śmierci męża w 1850 Maryla przeprowadziła się do sąsiedniego majątku Brażelce, gdzie zmarła w 1863.

Pochowana została 29 grudnia 1863 na cmentarzu donatorskim przy katolickim kościele św. Jana Chrzciciela w Bieniakoniach.

Córka Zofia Puttkamer (1828-1897) w roku 1847 poślubiła Andrzeja Kalinowskiego, ojca Rafała Kalinowskiego, świętego Kościoła katolickiego.

Ада́м Берна́рд Мицке́вич (бел. Ада́м Берна́рд Міцке́віч; пол. Adam Bernard Mickiewicz, лит. Adomas Bernardas Mickevičius, российское имя — Ада́м-Берна́рд Никола́евич Мицке́вич (рус. дореф. Адамъ-Бернардъ Николаевичъ Мицкевичъ); 24 декабря 1798, фольварк Заосье, Новогрудский уезд, Виленская губерния, Российская империя (ныне Гродненская область, Беларусь) — 26 ноября 1855, Константинополь, Османская империя) — белорусский и польский писатель, поэт и переводчик, драматург, педагог, политический публицист, деятель польского национального движения, член общества филоматов.

Оказал большое влияние на становление польской, литовской, белорусской и украинской литературы XIX века. В Польше считается одним из трёх величайших польскоязычных поэтов эпохи романтизма (наряду с Юлиушем Словацким и Зигмунтом Красинским). Белорусские литературоведы считают Мицкевича одним из родоначальников новой белорусской литературы, произведения Мицкевича включены в школьную программу белорусской литературы. Язык Адама Мицкевича — это в значительной степени язык дворянства Беларуси и Литвы, который с точки зрения грамматического строя и лексического ресурса имеет много белорусских элементов.

Мицкевич известен как критик католической церкви: его эссе на религиозную тематику «L’Église officielle et le messianisme» (Официальная церковь и мессианизм) и «L’Église et le Messie» (Церковь и Мессия) в 1848 году были занесены в Индекс запрещённых книг и находились там вплоть до отмены «Индекса» по решению Второго ватиканского собора.